Autobus szkolny

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 7509

Obowiązuje od 4 września 2023 r.

Odjazdy autobusu szkolnego do: Jaksonka, Kotuszowa i Borowca: 

Poniedziałek - Piątek - godzina 12.40 i 14.25

 Odjazd busa do Taraski:

Poniedziałek - Piątek - godzina 14.25

Rada Pedagogiczna

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 7191

Kadra

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 9781

Sekretariat

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 7111

 
Dorota Wiśniewska
Czynny codziennie 8.00-13.30

Kryteria oceniania

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 6806

Wychowawcy

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 8154

Etwinning

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 6224

Etwinning to międzynarodowy program Unii Europejskiej. Program ten jest oparty na partnerstwie szkół europejskich i polega na realizowaniu wspólnych działań za pośrednictwem technologii informacyjnych (ICT).Celem programu jest wspieranie bliźniaczej współpracy szkół w Europie. Jest on okazją do wymiany informacji i wiedzy ponad europejskimi granicami, zawarcia nowych znajomości, poznania różnych kultur, wspólnego uczenia się a przede wszystkim ćwiczenia porozumiewania się w języku angielskim. >Naszym bliźniaczym partnerem w tym roku została szkoła Nesibe Aydin Okullari z Ankary w Turcji i razem pracujemy nad projektem ?Let's become friends?. W projekcie uczestniczą uczniowie klas V i VI:

• Justyna Nowicka
• Bartek Dąbrzalski
• Magda Przybyła
• Julia Rusek
• Sylwia Tuta
• Anna Pasieczyńska
• Dagmara Kamińska
• Iga Staszewska

A oto nasi partnerzy z Turcji:

Realizacja projektu rozpoczęła się we wrześniu. Uczniowie co miesiąc wykonują inne zadanie. W październiku pisali ?Introduction paragraphs?, w których przedstawiali siebie. Dzięki temu uczniowie partnerskich szkół poznali się nawzajem. Podsumowaniem zadania była wideokonferencja, podczas której nasi uczniowie spotkali się na żywo z rówieśnikami z Turcji. W tym miesiącu realizujemy temat ?Home and family? czyli wszystko o moim domu i rodzinie. Pod koniec miesiąca znów spotkamy się na konferencji.

W grudniu i styczniu realizowaliśmy temat ?My school?. Uczniowie przygotowali prezentacje, w których przedstawili swoje szkoły. Prezentacje można obejrzeć poniżej:

Prezentacja naszych partnerów

Prezentacja naszej szkoły.

Hymn szkoły

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 6470

1. Otwieramy wszystkie drzwi Zbawicielowi
w moim sercu, w naszej szkole, w naszym domu.
Po co zamki, po co klucze i zasuwy,
niechaj przyjdzie i przyniesie ziemi pokój.

Ref. Ojcze święty prowadź nas,
wskazuj szlak na mapie świata,
pośród tylu krętych dróg
miłość w sercach

2. Otwieramy wszystkie drzwi Zbawicielowi,
jeśli będzie wtedy przeciąjeli będzie wtedy przeciąg
Powymiata różne śmieci z ciemnych kątóne
i porządek wielki zrobić nam pomoże.

3. Otwieramy wszystkie drzwi Zbawicielowi,
jeszcze prędzej, jeszcze szerzej, jeszcze lepiej
taką drogę od bieguna do bieguna,
przygotują Jezusowi właśnie dzieci.

Historia szkoły

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 6445

Historia szkoły jest przedstawiona również na gazetce szkolnej 

Historia Szkoły Podstawowej w Dąbrowie n. Czarną kryje się w starych, często mało czytelnych dokumentach, na których czas odcisnął silne swe piętno.
Z trudem można odczytać gołym okiem dokument niezwykle ważny dla szkoły. Jest to protokół uchwały założenia Szkoły Elementarnej w Dąbrowie n. Czarną. Uchwałę tę podjęto na zebraniu gminnym w Radoni 11 września 1864 r.
Zebrani na posiedzeniu przedstawiciele dwóch gmin: Radoni i Niewierszyn skorzystali z aktu organicznego, jakim był ukaz z dn. 30 sierpnia 1864 roku. Ten akt prawny, mający moc ustawy, dawał możliwość tworzenia w Królestwie Polskim szkół powszechnych. Niestety czas zatarł datę podjęcia uchwały o założeniu szkoły, można się jedynie domyślać, że działo się to w okresie między końcem roku 1864, a marcem 1866, gdyż zachowany protokół z 5/17 marca1866 r. jest protokołem uchwały przy otwarciu szkoły Elementarnej w Dąbrowie n. Czarną.

Pierwszym nauczycielem nowo utworzonej szkoły został Aleksander Jabłonowski, który otrzymał bardzo niskie uposażenie. Dlatego wystąpił z rezygnacją z posady nauczyciela.
Nauka odbywała się w wynajętym przez Stowarzyszenie Szkoły Elementarnej w Dąbrowie domu przy moście, którym zarządzał Karol Rogajski, dzierżawca folwarku wsi Dąbrowa. W chwili otwarcia szkoły tj. w marcu 1866 r. Szkoła Elementarna liczyła 62 uczniów. Były to dzieci w wieku 6 -13 lat.
Nie wiadomo co działo się w latach 1890-1914, brak dokumentów sprawia, że w tym okresie wytwarza się luka. Jednakże zapisy w późniejszych dokumentach pozwalają domniemywać, że na przełomie XIX i XX w. najprawdopodobnie została wybudowana, naprzeciw kościoła, dwuizbowa szkoła, w której znalazły się również dwa duże pokoje, kuchnia oraz spiżarka dla nauczyciela. Szkoła została wybudowana z czerwonej cegły, dlatego w późniejszym okresie, gdy nauka odbywała się w wielu punktach Dąbrowy, budynek nazywano czerwoną szkołą, a od lat osiemdziesiątych domem nauczyciela. Budynek ten służył prawie 100 lat, został rozebrany w 1997 roku po wybudowaniu tuż obok nowego obiektu szkolnego.
Rok 1915 przyniósł reformę szkolnictwa, Dąbrowa również została nią objęta, powstała wtedy bowiem tutaj Szkoła Ludowa, której struktura utrzymuje się w latach 1915-1919.

27 V 1919 r. w Dąbrowie powstaje Publiczna szkoła Powszechna natomiast 1 X 1919 r. zostaje utworzona szkoła dwuklasowa, a od 1923 zaczyna funkcjonować czteroklasowa Publiczna Szkoła Powszechna. Zmiany stopnia organizacji szkoły sprawiają, że w 1928 r. ? powstaje pięcioklasowa, a w 1930 r. siedmioklasowa szkoła powszechna.
W związku z walkami w 1945 r. uczniowie zaprzestali uczęszczać do szkoły. Naukę wznowiono w roku szkolnym 1946/47. Zajęcia odbywały się w różnych punktach Dąbrowy, jednakże żaden z tych lokali nie spełniał wymogów, dlatego też w 1950 roku dla użytku szkolnego zostaje zaadaptowany dworek, którego ostatnim dziedzicem był Namysłowski. Po generalnym remoncie otrzymano budynek zawierający 5 sal lekcyjnych, kancelarię i pokój nauczycielski.
Na początku lat 60-tych obok głównego budynku szkolnego (dworku) Piotrkowska Fabryka Mebli pobudowała, dla celów letniskowych, drewniany barak, który również został wykorzystany dla celów dydaktycznych. W baraku dzieci uczyły się przez 30 lat.

23 września 1992 roku Rada Gminy Aleksandrów, wychodząc naprzeciw potrzebom środowiska lokalnego, podjęła uchwałę o rozpoczęciu inwestycji pod nazwą Szkoła Podstawowa w Dąbrowie n. Czarną. W październiku 1992 roku rozpoczęła się budowa nowej szkoły. Jedynymi inwestorami tej budowy byli: Urząd Gminy Aleksandrów i Kuratorium Oświaty w Piotrkowie Trybunalskim. Od 1 września 1997 r. w nowo wybudowanej szkole odbyły się zajęcia lekcyjne. W tym to miesiącu odbyło się uroczyste otwarcie szkoły.

Patron

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 6903

Od dnia 18 maja 1998 r. nasza szkoła nosi imię Jana Pawła II. Posiada sztandar i kącik Patrona.

Jan Paweł II

 Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II), właśc. Karol Józef Wojtyła (ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie) ? sługa Boży Kościoła katolickiego, polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski, kardynał, od 16 października 1978 do 2 kwietnia 2005 - papież. Poeta i poliglota, a także aktor, dramaturg i pedagog. Jako filozof - fenomenolog,przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego. Człowiek Roku 1994 magazynu Time.

Dzieciństwo i młodość

Karol Wojtyła w wieku dwunastu lat Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca koło Kąt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Ród Kaczorowskich pochodzi z Michalowa k. Szczebrzeszyna.

Karol Wojtyła został ochrzczony w kościele parafialnym dnia 20 czerwca 1920 roku przez księdza Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk, szwagier Emilii Wojtyły, i jej siostra, Maria Wiadrowska. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii bł. Karola Habsburga. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca ? wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Matka pracowała dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu wadowickiego gimnazjum studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko - Olgę, która zmarła po urodzeniu. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia ? Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec.

Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.

Kapłaństwo. Praca naukowa i twórcza

Karol Wojtyła jako wikary w Niegowici 16 listopada 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude.

Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał po łacinie rozprawę doktorską Zagadnienie wiary u świętego Jana od Krzyża (tytuł oryginału: Questio de fide apud sanctum Ioannem de Cruce). Dla potrzeb doktoratu nauczył się języka hiszpańskiego, by czytać teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce.

Karol Wojtyła na spływie kajakowym W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę małżeńską, ale ogarniały też szeroko pojętą historię filozofii. Były precyzyjne i trudne, Wojtyła ujmował jednak studentów jako profesor wprawdzie wymagający, lecz życzliwy, otwarty na rozmowę i sprawiedliwy.

Biskup, kardynał, myśliciel

Ulica Franciszkańska 3. "Okno papieskie" nad bramą wjazdową do pałacu biskupiego w Krakowie W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi. Brzmiało: "Totus Tuus" (łac. 'Cały Twój'). Kierował je do Matki Chrystusa. Inspiracją stał się barokowy pisarz ascetyczny francuski św. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego książka Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, z której Wojtyła przejął koncepcję "niewolnictwa duchowego", rozumianą jako dobrowolne i ufne oddanie się w opiekę Matce Boskiej. 30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.

Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących, wiele jeździł poza Kraków. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory (w tym bliskie sobie zgromadzenie albertynów, założone przez św. Adama Chmielowskiego, Brata Alberta). W roku 1965 otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej, której Dzienniczek poznał wcześnie, a jej orędzie Miłosierdzia Bożego traktował jako bliskie sobie. Z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry (w wolnych chwilach po prostu wędrując po górach). Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z, nazwanym tak potem przez siebie, "prymasem Tysiąclecia", ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. Jako kardynał odbywał podróże zagraniczne, zapraszany też przez środowiska uniwersyteckie. Wiosną 1976 papież Paweł VI zaprosił go do Watykanu, by głosił tam rekolekcje wielkopostne (wydane potem jako książka). Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.

Wykładniki pontyfikatu

Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika ? Jana Pawła I ? który papieżem był jedynie 33 dni. Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokładnych. Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował kardynałami 231 duchownych katolickich. W 1989 roku Jan Paweł II otrzymał, wyjątkowo jako jedyny laureat, nagrodę Wiktora przyznawaną przez Akademię Telewizyjną (Wiktory 1989). Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm. Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.

Polak-papież

Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza "Słowiański papież". Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku. Papież jest także honorowym obywatelem wielu polskich miast.

Zamach na Jana Pawła II

W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę.

Wierni dostrzegli pewien związek. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fátimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi, ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu.

Podróże

Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież.

Zwyczaje Jana Pawła II

Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie wygłasza po łacinie

Papież młodych

Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w Polsce w Częstochowie w 1991 roku).

Choroba i śmierć

Tłumy wiernych oczekujących w kolejce, aby oddać hołd Janowi Pawłowi II (5 kwietnia 2005) Jan Paweł II od początku lat 90. Cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową.

Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu

Pogrzeb

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchów katolickich Kościołów wschodnich przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (11 dni później wybrano go na nowego papieża - Benedykta XVI). Uczestniczyło w niej na placu św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"). W całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta zgromadziło się 5 mln. ludzi, w tym ok. 1,5 mln. Polaków. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z napisem "Ioannes Paulus II 16 X 1978 - 2 IV 2005", jest spełnieniem zapisu z testamentu, który mówił o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje się w krypcie w pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec św. Piotra.

Ciało Jana Pawła II, wystawione w Bazylice Św. Piotra. W tle widać obecnego prezydenta USA George'a W. Busha, jego żonę Laurę Bush, byłego prezydenta George'a H. W. Busha, byłego prezydenta Billa Clintona, sekretarz stanu Condoleezzę Rice i Andy'ego Carda. Jan Paweł II Wielki Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz w mass mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Również nowy papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: Po wielkim papieżu Janie Pawle II...

Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego poprzednika.

Do Was młodych należy przyszłość Do Was należy odpowiedzialność

Musicie od siebie wymagać, chociażby inni od Was nie wymagali

Podręczniki

Szczegóły

Kategoria: Strona

Opublikowano

Odsłony: 15338

Wszystkie podręczniki oprócz religii zakupione są przez szkołę dla wszystkich uczniów.